Opera Rara 2020 – w obiektywie Muzycznego Krakowa

Właściwie tytuł brzmieć powinien „w obiektywie Magdy Woch”, bo to właśnie nasza redakcyjna koleżanka, fotoreporter i dziennikarz, jest autorem tych pięknych zdjęć

Tegoroczny festiwal Rary zaprezentował nam dzieła, które nie stanowią stałego repertuaru krakowskiej sceny operowej, dzieła z różnych epok i o odmiennych stylistykach. Zobaczyliśmy „Sigismondo” Gioacchina Rossiniego, romantyczną Vandę Antonina Dvoraka, barokowy Il bello delle Ingrate” Claudia Monteverdiego. Dwie współczesne opery „Weisse Rose” Udo Zimmermanna oraz „Unknown. I Live With You” wspólne dzieło dramaturga Krystiana Lady i kompozytorki Katarzyny Głowackiej.

Epoki, które dzielą wszystkie dzieła mają wspólną myśl, dlaczego tak chętnie stawiamy mury. Mury mentalne jak i te rzeczywiste. W teatrze Słowackiego zobaczyliśmy dzieło Rossiniego brawurowo wyreżyserowane przez artystę młodego pokolenia Krystiana Ladę, pokazane w Polsce po raz pierwszy. Historia fikcyjnego króla Sigismondo czyli Zygmunta, który przez swoje rozbuchane ego, namiętności rujnuje kraj dla swoich celów. Władca dzieli państwo, stawia siebie ponad innych. Sztuka pełna aluzji do naszych dzisiejszych zachowań, dyskretnie ukazana również w scenografii. Wspaniałe głosy Franco Fagioli, Francesca Chiejina, Kenneth Kellogg, Pablo Bemsch, Marzena Lubaszka oraz Bartosz Gorzkowski. Chór Capelli Cracoviensic pod batutą Jana Tomasza Adamusa.

Na kameralnej scenie Małopolskiego Ogrodu Sztuki mogliśmy zobaczyć dzieło Udo Zimmermana w inscenizacji Anny Drescher. Mroczna sala idealnie nadała klimat przedstawienia ostatnich godzin życia rodzeństwa Sophie i Hansa Scholl, którzy współtworzyli antynazistowską organizację studencką. Sztuka ukazuje powolne popadanie w obłęd, mieszanie się nieznośniej rzeczywistości z marzeniami o wolności. Pełen prostoty spektakl zaśpiewany przez Marion Grane i Wolfganga Rescha ukazuje nam również siostrzano – braterską miłość i tęsknotę za życiem. W finale widzimy manifest przeciw głupocie, obojętności, wrogości oraz krzywdzie. Sinfonie Orchester Biel Solothurn dyrygował Kaspar Zehnder,

Kolejna opera – instalacja, wyreżyserowana przez Krystiana Ladę „Unkown, I Live With You” przeniesione zostało na scenę Cricoteki. Miejsce, gdzie widownia z każdej strony mogła zobaczyć i usłyszeć głosy afgańskich kobiet. Głosy pozbawione nadzoru mężczyzn, nieskrępowane, wolne od świata mężczyzn. Wiersze zostały napisane przez kobiety biorące udział w projekcie Afghan Women’s Writing Project, przejmujące mówiące o wewnętrznych przeżyciach. Doskonałe wykonanie przez Małgorzatę Walewską, Sara Jo Benoot, Francesca Chiejina oraz Gala Mody. Teksty zostały napisane przez Roya, Meena Z., Fattemah AH, Freschta.

Kompozycja Katarzyny Głowickiej „Enoch Arden”, klasyczny poemat epoki wiktoriańskiej to opis historii będącej rewersem „Odysei”. Rybak Enoch po dziesięcioletniej tułaczce wraca do domu gdzie okazuje się, że jego żona, która sądząc, że on już dawno nie żyje – poślubiła innego. Sztuka pokazana na Scenie Miniatura. Reżyseria Mira Mańka. Tekst Alfred Tennyson, Choreografia Paula Gogol. Fortepian Dominika Peszko. Aktorzy Krzysztof Drozdowski, Ivan Patin, Oleh Kyryliv, Eugeniusz Diaczkow, Pavlo Riabkow, Sławomir Rokita, Grzegorz Łukowski, Jacek Łukaszwski.

Na koniec spektakl pokazany w nowoczesnych przestrzeniach MOCAKU, gdzie Magda Szpecht wyreżyserowała „Ile Ballo Delle Ingrate”- Balet Pań Niewdzięcznych. Ten muzyczny show, stworzony na wesele syna księcia Gonzagi uzupełniła muzycznie swoimi kompozycjami Teonika Rożynek. Przewrotny moralitet gdzie Wenus , Amor i Pluton – antyczni bogowi napominają kobiety gardzące miłością, by te kochały namiętnie i korzystały z życia bo inaczej trafią w piekielne czeluści. Nowoczesna aranżacja aktorzy ubrani w stroje robotników budowlanych, kobiety myją podłogi i łączą przewody elektryczne. Kompozycja Teoniki Rożynek, reżyseria Magda Szpecht, Scenografia Janek Simon, sopran Jolanta Kowalska – Pawlikowska, Alt Vincenzo Capezzuto, Ilona Szczepańska, Tenor Piotr Windak, bas Jerzy Windak